ΟΛΜΕ: ΚΗΡΥΞΗ ΤΡΙΩΡΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΙΣ 10/5 ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΥΠΟΥ PISA.

Ο.Λ.Μ.Ε.​​​​​​

Ερμού & Κορνάρου 2

ΤΗΛ: 210 32 30 073 - 32 21 255

www.olme.gr​​​​​​

e-mail: olme@otenet.gr​​​​​​Αθήνα, 04/05/2023

Α.Π.: 1974

​​​​​​​​

​​​​​​​​​ΠΡΟΣ:

​​​​​​​​​Τα ΔΣ των ΕΛΜΕ

 

Πανελλαδική 3ωρη στάση εργασίας στις 10/5 για τις αντιπαιδαγωγικές εξετάσεις τύπου P.I.S.A

Το ΥΠΑΙΘ, παρά τις αντιδράσεις σύσσωμης της εκπαιδευτικής κοινότητας, προχωρά και φέτος σε εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα για μαθητές/τριες της Στ’ Δημοτικού και Γ΄ Γυμνασίου, η επονομαζόμενη και ελληνική PISA. Οι εξετάσεις αφορούν στα γνωστικά αντικείμενα της Νεοελληνικής Γλώσσας και των Μαθηματικών και θα υλοποιηθούν σε αντιπροσωπευτικό δείγμα τουλάχιστον 6.000 μαθητών σε ανώνυμη βάση, από τουλάχιστον 600 συμμετέχουσες σχολικές μονάδες. 

Το ΥΠΑΙΘ, συνεπές στη στείρα επικοινωνιακή πολιτική του, διακηρύσσει ότι το εξεταστικό πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί με βάση το διεθνές πρόγραμμα P.I.S.A. του ΟΟΣΑ. Δείχνει να αγνοεί ότι το πρόγραμμα αυτό έχει δεχτεί σοβαρή κριτική παγκοσμίως, με βασικά επιχειρήματα, μεταξύ άλλων, ότι η χρησιμοποίησή του ως ερευνητικού εργαλείου οδηγεί σε έναν ακραίο και αφόρητο ανταγωνισμό ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα, αντιστρατεύεται βασικές παιδαγωγικές αρχές ενός ανθρωπιστικού σχολείου, οδηγεί σε κατηγοριοποίηση και κατάταξη των σχολείων, των μαθητών/μαθητριών αλλά και των εκπαιδευτικών, ενώ προσανατολίζει τη διδασκαλία σε προσχεδιασμένα μαθήματα και ενισχύει την στείρα αποστήθιση σε βάρος της κριτικής και δημιουργικής μάθησης. 

Τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού είναι αποκαλυπτικά και μεταξύ άλλων αποδεικνύουν την άμεση σύνδεση των μαθησιακών αποτελεσμάτων με την κοινωνικο-οικονομική προέλευση των μαθητών/τριών. Η απάντηση του ΟΟΣΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις ανισότητες και στην αποτύπωσή τους στα αποτελέσματα των διαγνωστικών εξετάσεων, είναι ο διαχωρισμός των μαθητών/τριών και η διοχέτευση αυτών που προέρχονται από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε σχολεία υποβαθμισμένα, σχεδιασμός που προωθείται και με την προγραμματική δήλωση της ΝΔ για «ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς». Έχει αποδειχθεί σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε, ότι αυτή η τακτική λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για αυτούς τους μαθητές και τις μαθήτριες: όχι μόνο δε βοηθά στη γνωστική ανάπτυξη τους και δεν αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες, όπως οι ίδιοι ευαγγελίζονται, αλλά τις παγιώνει και τις αναπαράγει. 

Η Υπουργός Παιδείας συνεχίζει να επιδεικνύει την επικίνδυνη άγνοια της για επιστημονικά και παιδαγωγικά ζητήματα που αφορούν στην εκπαίδευση. Ακόμα και το επιχείρημα ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων τύπου PISA θα βοηθήσουν στη βελτίωση των αναλυτικών προγραμμάτων το έχει ακυρώσει η ίδια η κυβέρνηση, αφού τα αναλυτικά προγράμματα γράφτηκαν πριν τις εξετάσεις, σήκωσαν θύελλα αντιδράσεων από τις επιστημονικές ενώσεις και τα σωματεία των εκπαιδευτικών και μετά τα αποτελέσματα των πρώτων εξετάσεων δεν υπήρξε πρακτικά καμία αλλαγή. Έχουμε δηλαδή την παγκόσμια επιστημονική πρωτοτυπία η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μιας «έρευνας» για ένα επιστημονικό έργο να γίνεται  πριν αυτή υλοποιηθεί!!! 

Η κυβέρνηση δεν προχώρησε ούτε σε ένα μέτρο που μπορεί πραγματικά να αναβαθμίσει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Αιτήματα που χρόνια τώρα ο κλάδος αναδεικνύει, όπως η κατάσταση της σχολικής στέγης και των υποδομών, ο αριθμός των μαθητών/τριών ανά τάξη, η κάλυψη των αναγκών με μόνιμο προσωπικό ώστε να σταματήσει η αθλιότητα της αναπλήρωσης, η κάλυψη όλων των μαθητών που έχουν ανάγκη από παράλληλη στήριξη, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί σε όλα τα σχολεία, ειδικά μετά την όξυνση των προβλημάτων που κληρονομήσαμε από την πανδημία και την τραγική διαχείριση των κλειστών σχολείων, αλλά και ζητήματα που έχουν να κάνουν με το ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου, τα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά βιβλία. Αντιθέτως νομοθέτησε «ρυθμίσεις» όπως οι εξετάσεις τύπου PISA, η Τράπεζα Θεμάτων και η ΕΒΕ,  που αυξάνουν τις ανισότητες, αλλάζουν τη λειτουργία του δημόσιου σχολείου και το μετατρέπουν σε ένα εξεταστικό κέντρο με τον παιδαγωγικό του ρόλο εξοβελισμένο, με στόχο τον αποκλεισμό των μαθητών/μαθητριών από τη δημόσια εκπαίδευση. 

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δε στοχεύει ούτε στην άμβλυνση των ανισοτήτων, ούτε στην αναβάθμιση της εκπαίδευσης.  Άλλη είναι η πραγματική στόχευση. Όπως μας πληροφορεί το ΙΕΠ, «Η PISA είναι πνευματικό παιδί του ΟΟΣΑ …» και συνεχίζει «η έλλειψη ίσων ευκαιριών ειδικά για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα δεν οφείλεται στις κοινωνικές ανισότητες αλλά στο ότι οι χαμηλού επιπέδου μαθητές δεν έχουν πρόσβαση σε σχολεία με εκπαιδευτικούς υψηλών προσόντων».Για μία ακόμα φορά η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘ, αγνοώντας όλα τα διεθνή επιστημονικά πορίσματα καταλήγει στο «συμπέρασμα» ότι για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης την ευθύνη φέρουν οι εκπαιδευτικοί και όχι η άκρως αντιεκπαιδευτική και ταξική πολιτική της κυβέρνησης. Η ίδια η υπουργός χαρακτηρίζει αυτές τις εξετάσεις ως έναν από τους τρεις βασικούς πυλώνες της αξιολόγησης, της κατηγοριοποίησης δηλαδή των σχολείων, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην υποβάθμιση των μορφωτικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας των μαθητών/τριών, όπως έχει ήδη αποδειχτεί στις χώρες που εφαρμόστηκε.

Οι εκπαιδευτικοί της τάξης, όλοι/ες εμείς που κρατήσαμε όρθια τα σχολεία τα τελευταία χρόνια κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, γνωρίζουμε ότι η διδασκαλία δεν είναι ένα μονόπρακτο έργο που κρίνεται μέσα σε ένα δίωρο εξετάσεων, με ενιαίους ισοπεδωτικούς όρους, ανεξάρτητα από την κοινωνική προέλευση, τις συνθήκες διαβίωσης, την οικογενειακή κατάσταση των μαθητών/τριών. Αξιολογούμε τους/τις μαθητές/τριές μας όχι ισοπεδωτικά, αλλά ξεχωριστά, με κάθε τρόπο: με τη συζήτηση, με δραστηριότητες ομαδικές ή ατομικές, ακόμα και με ένα γραπτό διαγώνισμα. Αν το ΥΠΑΙΘ ήθελε πράγματι να εξάγει αντικειμενικά αποτελέσματα για την εκπαιδευτική πραγματικότητα, θα αξιοποιούσε αυτά τα δεδομένα. Όμως οι στόχοι του είναι άλλοι. Οι εκπαιδευτικοί αποτιμούμε τα αποτελέσματα, βασανίζουμε τον εαυτό μας, συζητάμε με τους συναδέλφους μας για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι στη δουλειά μας, αλλά και το πώς θα βοηθήσουμε κάθε μαθητή/τρια χωριστά με βάση και την κοινωνική του/της ένταξη. Δε δεχόμαστε οι εξετάσεις να χρησιμοποιούνται για να διαχωρίζονται οι μαθητές/τριεες σε παιδιά και αποπαίδια, δε θέλουμε ένα σχολείο υποβαθμισμένο για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, ένα σχολείο που θα σηκώνει τεράστια εμπόδια απέναντι σε αυτά τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν. Θέλουμε ένα δημόσιο ποιοτικό και συμπεριληπτικό σχολείο που να μορφώνει ολόπλευρα όλα τα παιδιά.

Απαιτούμε από το ΥΠΑΙΘ να σταματήσει κάθε διαδικασία που σχετίζεται με τη λεγόμενη «ελληνική PISA». Καλούμε τις ΕΛΜΕ να καταδικάσουν αυτούς τους σχεδιασμούς, να ενημερώσουν εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές/τριες για τις πραγματικές τους στοχεύσεις.

 

Κηρύσσουμε πανελλαδική 3ωρη στάση εργασίας, που να καλύπτει τις ώρες διεξαγωγής των εξετάσεων στις 10 Μαΐου και καλούμε τα μέλη μας να μην συμμετάσχουν στις διαδικασίες διεξαγωγής του ελληνικού προγράμματος PISA.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Δ.Σ. ΟΛΜΕ ΠΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΟΥ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

 

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΟΥΛΗΣ: Με το μισό μισθό του 1997 «επιβιώνει» ο εκπαιδευτικός!

Ευρώ και μνημόνια τσάκισαν τους μισθούς...

Εισαγωγικά: Στο παρόν άρθρο επιχειρούμε να δείξουμε μέσω ενός (προσωπικού) παραδείγματος, από τις μισθοδοσίες των ετών 1997,2011 και 2023 του ίδιου του αρθρογράφου, την σημαντική μείωση της αγοραστικής δύναμης κάθε εκπαιδευτικού. Σήμερα ο ίδιος εκπαιδευτικός που το 1997 ήταν νεοδιόριστος στη Σύρο, έχει σημερινή αγοραστική δύναμη τουλάχιστον 3.000 ευρώ λιγότερη, από τον μισθό που έπαιρνε πριν ένα τέταρτο και πάνω του αιώνα. Αν κανείς συνυπολογίσει ότι στα 26 αυτά χρόνια θα έπρεπε να αντιστοιχεί και η μισθολογική ωρίμανση και αύξηση (12-13 μισθολογικά κλιμάκια), τότε καταλαβαίνουμε ότι η μέση αγοραστική δύναμη των εκπαιδευτικών  έχει κατακρημνιστεί προς το μισό της «εποχής της Δραχμής». Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα μας σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης είναι προτελευταία σε όλη την Ε.Ε., με μόνη χώρα πίσω της, την Βουλγαρία -που σύντομα θα την ξεπεράσει-  και έτσι και επίσημα θα γίνει όχι μόνο η πιο φτωχή σε βιοτικό επίπεδο χώρα, αλλά και η πιο καταχρεωμένη σε όλη την Ε.Ε..  

Μισθός 1997: Ο εν λόγω εκπαιδευτικός, έπαιρνε ως πρωτοδιόριστος χωρίς παιδιά,  το καθαρό ποσό των 254.000 δραχμών. Οι κρατήσεις πρωτοδιόριστου ως προς το Μ.Τ.Π.Υ. –που γίνονται μόνο για το πρώτο έτος ανέρχονταν- σε πάνω από  24.000 δρχ. (δεν είχε άλλες κρατήσεις πρωτοδιόριστου γιατί ήταν ασφαλισμένος στο ΤΣΜΕΔΕ). Οπότε ο καθαρός μισθός του εκκίνησης ήταν περίπου 268.000 δραχμές ή 815,85 ευρώ. 

Μισθός 1997 σε αγοραστική δύναμη 2011: Στον εισαγωγικό μισθό του 1997 κάνουμε τιμαριθμοποίηση, τον πολλαπλασιάζουμε  δηλαδή με τον πληθωρισμό κάθε έτους από το 1997 έως και το 2011. Τα στοιχεία τα παίρνουμε από την κεντρική υπηρεσία της ΕΛΣΤΑΤ  (https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/DKT87/-) που μας δίνει τον Εθνικό δείκτη τιμών καταναλωτή από το 1961 έως σήμερα. 

Προκύπτει ότι ο συνολικός δείκτης είναι λίγο πάνω από το 1,68 ή ότι η τιμή του Δ. Τ. Κ. αυξήθηκε κατά  68% από το 1997 έως και το 2011. 

Αν τιμαριθμοποιήσουμε τώρα τον μισθό του 1997 για να έχει την ίδια αγοραστική δύναμη το 2011,  έχουμε 815,85 επί 1,68 μας κάνει με μικρή στρογγυλοποίηση 1.371 ευρώ . 

Μισθός 2011: Ο καθαρός μισθός του παραδείγματος μετά την μισθολογική ωρίμανση 1997-2011 ήταν 1.418 ευρώ. Εν ολίγοις ο εν λόγω υπάλληλος αύξησε την αγοραστική του δύναμη μετά από 14 χρόνια επιπλέον υπηρεσίας και τα ανάλογα Μ.Κ. μόλις κατά 47 ευρώ. Αυτό αποδεικνύει ότι οι πραγματικές μειώσεις  των μισθών κατά την «χρυσή» εποχή του ευρώ ήταν σημαντικές και οι ονομαστικές ήταν εμφανώς μικρότερες του πληθωρισμού των τιμών καταναλωτή. Άρα η ρήση «όλοι μαζί τα φάγαμε» του αγαπητού κ. Πάγκαλου, ισχύει μάλλον για τον ίδιο, για το κράτος, και τους  «πελάτες» του. 

Όμως το 2011 είναι η χρονιά που στο δημόσιο αρχίζουν να κόβονται με τα μνημόνια σταδιακά ο 13ος και 14ος μισθός, για να καταργηθούν πλήρως από το 2013. Και φυσικά έρχονται τα νέα μισθολόγια που τσακίζουν τελείως τους μισθούς.

Συμπέρασμα για το 1997-2010: Στον εκπαιδευτικό σταδιακά μειώνεται ο πραγματικός μέσος μισθός. Ατομικά ο καθένας διατηρεί απλώς την αγοραστική του δύναμη λόγω της μισθολογικής ωρίμανσης και των Μ.Κ. που ανεβαίνει λόγω προϋπηρεσίας.  Από εκεί και πέρα έρχεται η απόλυτη καταιγίδα φτωχοποίησης, αν όχι εξαθλίωσης.

Μισθός πρωτοδιόριστου 1997 σε αγοραστική δύναμη 2023: Στην Ελλάδα επειδή δεν ήταν εφικτή η εξωτερική υποτίμηση λόγω απουσίας εθνικού νομίσματος, ακολουθήθηκε η πολιτική της απορρύθμισης της εργασίας, της φτωχοποίησης των μισθωτών και του λαού, με δημιουργία ύφεσης, με σκοπό την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας μέσω της λογικής της εσωτερικής υποτίμησης και του αποπληθωρισμού.  Αυτή η πολιτική απέτυχε πλήρως αφού η χώρα οδηγήθηκε σε βιοτικό επίπεδο Βουλγαρίας (όπως  ζήταγε εξ’ αρχής το Δ.Ν.Τ) , (βλ: https://www.sofokleousin.gr/proteleytaia-i-ellada-stin-ee-para-tin-ypsili-anaptyksi-pinakas), περνώντας από την 14^η θέση και το 95,3% του μέσου όρου της Ε.Ε. το 2009, στην προτελευταία  θέση με 64,6% του μέσου όρου του βιοτικού επιπέδου της Ε.Ε. το 2022. Παράλληλα μεγάλωσε και το εξωτερικό δημόσιο χρέος, η ανταγωνιστικότητα δεν ενισχύθηκε και αναμένονται αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια. Η θυσία του μισθωτού εξελίχθηκε σε ανθρωποφαγία από τους ολιγάρχες, τον ξένο παράγοντα  και τις κυβερνήσεις της περιόδου.

Λόγω συνθηκών αποπληθωρισμού ο πληθωρισμός επανήλθε πολύ ισχυρός το 2022, ενώ από το 2012 -2021 ο συνολικός Δείκτης Τιμών  Καταναλωτή ήταν αρνητικός. Έτσι από το 2012 έως και το 2022 ο συνολικός Δείκτης Τιμών Καταναλωτή αυξάνεται κατά 8,22% και ο μισθός του παραδείγματος μας, οι 278.000 δραχμές του 1997, οι οποίες ήταν 1.371 ευρώ σε αγοραστική δύναμη 2011, αντιστοιχούν το 2022 σε ισοδύναμη αγοραστική δύναμη 1.483 και κάτι ευρώ.

Σημερινός μισθός 2023: ο υποφαινόμενος (βρίσκεται στο ΜΚ 15 λόγω και μεταπτυχιακού) λαμβάνει σήμερα καθαρά 1.434 ευρώ, άρα έχει απολέσει περί τα 50 ευρώ το μήνα η 600 ευρώ το χρόνο αγοραστική  δύναμη σε σχέση με αυτή που είχε το 1997 με το μισθό των 278.000 δραχμών. Αν συνυπολογίσουμε ότι δεν λαμβάνει δώρα Χριστουγέννων κλπ, έχει απολέσει αγοραστική δύναμη ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 3.000 ΕΥΡΩ από τον μισθό που διορίστηκε, που δεν αναπληρώθηκαν από τα Μ.Κ. που έλαβε αυτά τα 26 χρόνια.    

Σήμερα ο εκπαιδευτικός του παραδείγματος έχει τουλάχιστον 55% μεγαλύτερο μισθό από έναν που βρίσκεται στο αρχικό κλιμάκιο. Αν λοιπόν εκείνο τον μισθό των 278.000 του 1997 τον πολλαπλασιάσω με το 1,55 και τον φέρω στην αγοραστική δύναμη του σήμερα προκύπτει ένας μισθός 2.299 ευρώ!!! Αν προσθέσω και τους χαμένους 2 μισθούς, και τους αναγάγω σε εισόδημα 12 μισθών, προκύπτει ένα  νούμερο που ξεπερνάει τα 2.650 και προσεγγίζει τα 2.700 ευρώ.  Αυτός λοιπόν θα έπρεπε να ήταν ο σημερινός μισθός του εκπαιδευτικού του παραδείγματος, αν οι μισθοί των εκπαιδευτικών ακολουθούσαν τον πληθωρισμό και δεν περνούσαν από την μέγγενη του ευρώ και των μνημονίων! Όμως ο μισθός που παίρνει σήμερα (1.434 €) είναι κάπου στη μέση και αυτό δείχνει ότι οι πραγματικοί μισθοί στην εκπαίδευση είναι μισοί μισθοί σε σχέση με 25 χρόνια πριν.   

Κατά τα άλλα αξιολόγηση και κουραφέξαλα, ασύλληπτη παραμυθία περί ευρωπαϊκής χώρας και άλλα γελοία περί «σωτηρίας» μας εντός ευρωζώνης, που μας γλύτωσαν από την επιστροφή στην καταραμένη «εποχή» της δραχμής με τα μνημόνια κλπ… ενώ στην πραγματικότητα, η χώρα οικονομικά και σε βιοτικό  επίπεδο βυθίζεται όλο και περισσότερο (σε λίγο ως μία εκ των ουραγών) στη Βαλκανική πραγματικότητα. Αυτό αφορά βέβαια την λαϊκή πλειοψηφία γιατί υπάρχουν και αυτοί που ωφελούνται και οι ολιγάρχες που κάνουν πάρτι.  

Μόνο κατά το 2022, οι μισθοί μειώθηκαν πραγματικά  κατά 9,6 %, έτσι ένας μισθωτός όπως αυτός του παραδείγματος, απώλεσε αγοραστική δύναμη 140 ευρώ/μήνα ! 

* Ο Κώστας Παπουλής είναι πολιτικός-μηχανικός, εκπαιδευτικός στο 1^ο Εσπερινό Επαλ Αχαρνών –Δ. ΕΛΜΕ ΑΝ. ΑΤΤΙΚΗΣ. 

ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ : Ο επιθεωρητισµός ξανάρχεται… Απάντηση θα πάρουν µ’ ενότητα κι αγώνα!

Με τη δήλωση «Μετά από 41 χρόνια, γίνεται η έναρξη της αξιολόγησης, κατά οριζόντιο τρόπο, των εκπαιδευτικών µας» η Νίκη Κεραµέως επέλεξε να κηρύξει την έναρξη της ατοµικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.

Έτσι επέλεξε να συνδεθεί µε µια εποχή κατά την οποία, σύµφωνα µε την Απογραφή του 1981, ο αναλφαβητισµός (για τους πολίτες άνω των 14 ετών) ήταν 22,2% του πληθυσµού, 14,6% για τους άνδρες και 29,1% για τις γυναίκες, ενώ ταυτόχρονα ο επιθεωρητής λειτουργούσε ως όργανο του κρατικού µηχανισµού  και ήταν το φόβητρο των εκπαιδευτικών. Επιπρόσθετα, η επιλογή της να ξεκινήσει, εν µέσω µιας άτυπης προεκλογικής περιόδου, την ατοµική αξιολόγηση, δείχνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να δώσει τα διαπιστευτήρια της στα πάσης φύσης ιδιωτικά συµφέροντα ότι, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος, θα προχωρήσει στην αποδόµηση της δηµόσιας δωρεάν παιδείας σαρώνοντας κάθε πιθανό εµπόδιο όπως είναι ο κλάδος των εκπαιδευτικών. Η πτώση συµµετοχής των εκπαιδευτικών στις εκλογές για την ΟΛΜΕ και τα ΔΣ των ΕΛΜΕ και το αδυνάτισµα των εκπαιδευτικών σωµατείων, πιθανότατα ήταν µια βασική παράµετρος που την οδήγησε στο να το επιχειρήσει.

Ατοµική αξιολόγηση σηµαίνει για όλα φταίει ο/η εκπαιδευτικός

Η ουσία της ατοµικής αξιολόγησης είναι η µετατόπιση της ευθύνης στον/στην εκπαιδευτικό για την µαθητική επίδοση. Είχε προηγηθεί η αυτοαξιολόγηση της σχολικής µονάδας στη βάση της λογικής ότι οι εκπαιδευτικοί ευθύνονται κατά βάση για την εύρυθµη λειτουργία των σχολείων. Η επικράτηση των παραπάνω λογικών σηµαίνει ότι αντί να αναζητεί κανείς την ευθύνη για την διαρκή επιδείνωση της κατάστασης στη δηµόσια εκπαίδευση στις κρατικές πολιτικές, την αναζητεί στις ανεπάρκειες των εκπαιδευτικών.

Οι εκπαιδευτικοί όµως είναι εργαζόµενοι στο δηµόσιο σύστηµα παιδείας. Ακόµα και οι όποιες ανεπάρκειές τους οφείλονται στην παντελή αδιαφορία του κράτους που όχι µόνο αρνείται να υλοποιήσει επιµορφωτικά προγράµµατα µε αξιώσεις αλλά έχει καταργήσει τις όποιες άδειες δίνονταν στο παρελθόν για µεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές, αντικαθιστώντας τες µε άδειες άνευ αποδοχών για πληρωµένα από την τσέπη των εκπαιδευτικών µεταπτυχιακά. Επίσης κατήργησε τα διδασκαλεία στα οποία µετεκπαιδεύονταν οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθµιας εκπαίδευσης. Και στην επιµόρφωση λοιπόν έχει επικρατήσει η λογική της ατοµικής ευθύνης µια και τα προαιρετικά προγράµµατα που προσφέρει το υπουργείο πέρα από τις δυσκολίες της εξ’ αποστάσεως µορφής τους, γίνονται εκτός ωραρίου εργασίας. Φέτος για πρώτη φορά αυτό αφορά και την υποχρεωτική επιµόρφωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών.

Κατ’ αρχήν βέβαια σε ότι αφορά την λειτουργία των σχολείων, η όλο και µεγαλύτερη απόσυρση του κράτους είναι εµφανής. Η ελλιπής συντήρηση των σχολείων, ο πεπαλαιωµένος στην καλύτερη περίπτωση ηλεκτρονικός εξοπλισµός, οι ελλείψεις αναλώσιµων, η αδυναµία να πληρωθούν λογαριασµοί ρεύµατος και αερίου, τα κτιριακά προβλήµατα (µαθήµατα γίνονται ακόµα και σε container σε κάποια σχολεία) είναι µόνο κάποια από τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι σχολικές µονάδες. Και η απάντηση αναζητείται στην εύρεση χρηµατοδότησης από τη µεριά των εκπαιδευτικών.

Οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό και υποστηρικτικό προσωπικό που είναι ευθύνη του κράτους γίνεται προσπάθεια να καλυφτούν µέσα από το «τέντωµα» του εκπαιδευτικού προσωπικού που επιπλέον έχει αναλάβει καθήκοντα που καµία σχέση δεν έχουν µε τη διδασκαλία. Σε µια εποχή που όλο και περισσότερο εµφανίζονται µαθητές και µαθήτριες που δεν µπορούν να ενταχτούν στο σχολικό πλαίσιο, για µια σειρά κοινωνικούς λόγους, και σε αυτούς να προσθέσουµε και την καταστροφική διαχείριση της πανδηµίας από την µεριά της κυβέρνησης,  οι ψυχολόγοι παρέχονται µε το σταγονόµετρο, ενώ όλα τα χρόνια της πανδηµίας καµµιά φροντίδα για νοσηλευτικό προσωπικό δεν υπήρξε. Αντ’ αυτού εγκαλούνται και απειλούνται από την αστυνοµία οι εκπαιδευτικοί για την παραβατικότητα της νεολαίας στα σχολεία. Την ίδια ώρα τα διοικητικά καθήκοντα αυξάνονται διαρκώς µια που διάφοροι νέοι θεσµοί καθώς και η ίδια η λειτουργία των αξιολογήσεων, απαιτούν ατέλειωτες ώρες εργασίας και πολύωρες συνεδριάσεις.

Ο επιθεωρητισµός ξανάρχεται

Η αξιολόγηση, πέρα από τα παραπάνω, θα δηµιουργήσει ένα κλίµα αυταρχισµού και τροµοκρατίας στα σχολεία. Η ενίσχυση του ρόλου των διευθυντών και διευθυντριών που θα είναι και οι αξιολογητές των «συναδέλφων» τους θα αποβεί µοιραία για το ρόλο του συλλόγου διδασκόντων. Οι µέντορες και οι ενδοσχολικοί συντονιστές θα κατακερµατίσουν τους συλλόγους και θα διαρραγούν οι σχέσεις ανάµεσα στους/στις εκπαιδευτικούς. Οι σύµβουλοι εκπαίδευσης παιδαγωγικής και επιστηµονικής ευθύνης, αντί να προσπαθούν να στηρίξουν τους εκπαιδευτικούς στο πολυσύνθετο έργο τους θα λειτουργούν ως εξωτερικοί αξιολογητές δυσφηµώντας κάθε προχώρηµα της παιδαγωγικής επιστήµης.

Ταυτόχρονα η εφαρµογή των εξετάσεων PISA  σε όλα τα σχολεία θα µεταφέρει άµεσα την ευθύνη για την επίδοση των µαθητών στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Η επίδοση στις εξετάσεις αυτές θα χαρακτηρίζει τα σχολεία και θα βάζει πίεση στους/στις διευθυντές/τριες τους. Και µε τη σειρά τους θα τη µεταφέρουν στους εκπαιδευτικούς δηµιουργώντας µια ζοφερή πραγµατικότητα στην τάξη.

Ποιος όµως είναι ο απώτερος στόχος της αξιολόγησης σχολικών µονάδων και εκπαιδευτικών;

Η κυβέρνηση της ΝΔ πέρα από όλα τα άλλα ήρθε για να επιταχύνει την εφαρµογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Ήρθε να ιδιωτικοποιήσει ότι αγαθό είχε αποµείνει δηµόσιο. Η παιδεία είναι ένα από αυτά. Και η αξιολόγηση θα τη βοηθήσει να το πετύχει. Και γι’ αυτό χρειάζεται πειθαρχηµένους, σιωπηλούς και πειθήνιους εκπαιδευτικούς. Που θα δέχονται να λειτουργούν τα σχολεία µε οποιοδήποτε κόστος και παρά τις οποιεσδήποτε ελλείψεις. Με χαµηλούς µισθούς, ελαστικές σχέσεις εργασίας και δουλειά εκτός εργασιακού ωραρίου. Σε µια σισύφεια προσπάθεια να λειτουργήσουν µια εκπαίδευση η οποία θα µαστίζεται από την έλλειψη χρηµατοδότησης. Η κατάσταση και το burnout των εκπαιδευτικών στις ΗΠΑ, την Βρετανία, και όπου έχει εφαρµοστεί αυτού του είδους η αξιολόγηση, δείχνει το µέλλον που µας επιφυλάσσουν. Η προσπάθεια ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στην δηµόσια εκπαίδευση, είναι ένας πρώτος στόχος σε αυτή την κατεύθυνση. Η άρση της µονιµότητας µε την σύνδεση της µε την αξιολόγηση στους/στις νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς δείχνει τις προθέσεις της κυβέρνησης για όλο τον κλάδο. Με απώτερο στόχο τη µεταφορά του εκπαιδευτικού προσωπικού στους δήµους, που είναι και ένας από τους λόγους για τον οποίο γίνονται οι µεγάλες κινητοποιήσεις στην Πορτογαλία.

Η µείωση της κρατικής χρηµατοδότησης και η µεταφορά του κόστους στις πλάτες των γονιών και των εκπαιδευτικών, ταυτόχρονα µε τη δηµιουργία επιχειρηµατικών ευκαιριών για τον ιδιωτικό τοµέα είναι στους µη διακηρυγµένους στόχους της κυβέρνησης. Η προσπάθεια για αποµαζικοποίηση της δηµόσιας δωρεάν παιδείας θα προχωρήσει χέρι χέρι µε το τσάκισµα των εργασιακών κατακτήσεων των εκπαιδευτικών. Το πέταγµα δεκάδων χιλιάδων παιδιών έξω από το δηµόσιο σχολείο (όπως έγινε µε την ελάχιστη βάση εισαγωγής) προϋποθέτει και την εναπόθεση της ευθύνης. Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν είναι αυτοί που θα φταίνε και αυτούς πρέπει να κατηγορήσει η κοινωνία.  Και εδώ µπαίνει η αξιολόγηση.

Δε θα γίνουµε οι αποδιοποµπαίοι τράγοι για την διάλυση της δηµόσιας παιδείας

Το τελευταίο διάστηµα η Ευρώπη συγκλονίζεται από τις µεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. Σε Ουγγαρία, Πορτογαλία, Βρετανία οι εκπαιδευτικές οµοσπονδίες απαιτούν αύξηση των µισθών τους και συγκρούονται µε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην εκπαίδευση. Τον ίδιο δρόµο πρέπει να ακολουθήσουµε και εδώ. Στηρίζοντας µε κάθε τρόπο τις προτάσεις των εκπαιδευτικών οµοσπονδιών για απεργιακή κλικάκωση και απεργία αποχή από την αξιολόγηση. Υπερασπίζοντας τους/τις νεοδιόριστους/ες συναδέλφους και ταυτόχρονα υπερασπίζοντας το δηµόσιο σχολείο. Αναπτύσσοντας ένα πανεκπαιδευτικό µέτωπο και προσπαθώντας να συνδεθούµε και µε άλλους κλάδους που αγωνίζονται όπως κάνουν και οι εκπαιδευτικοί στη Βρετανία. Λειτουργώντας ως πυροδότης των αντιστάσεων σε µια κοινωνία που είναι οργισµένη αλλά χρειάζεται να εµπνευστεί για να οργανώσει την αντίστασή της. Μια κοινωνία και ένα εργατικό κίνηµα, που αν µπει σε κίνηση, µπορεί να στείλει την αξιολόγηση και τους νεοφιλελεύθερους εµπνευστές της εκεί που τους αξίζει. Στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά

ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ*: Η εκπαιδευτική Αριστερά μπροστά σε νέες πολιτικές και συνδικαλιστικές μάχες

                           
                            Οι εκλογές για τα ΔΣ των ΕΛΜΕ

Μέσα στο 2022 είχαμε εκλογές για την ανάδειξη διοικητικών συμβουλίων σε 46 από τις 86 ΕΛΜΕ της χώρας. Οι υπόλοιπες ΕΛΜΕ θα έχουν εκλογές είτε μέσα στη νέα χρονιά, είτε είναι ΕΛΜΕ που κάνουν εκλογές κάθε δύο χρόνια. Από τις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν έχουν βγει κάποια πρώτα συμπεράσματα.

Η αποχή

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πούμε ότι το άρθρο αξιοποιεί στοιχεία από την ανάλυση που έχει κάνει ο εκλεκτός συνάδελφος Πάνος Ντούλας.

Η πρώτη παρατήρηση λοιπόν που πρέπει να γίνει είναι το τεράστιο ποσοστό αποχής. Σε 44 ΕΛΜΕ ψήφισαν στις εκλογές 16.050 εκπαιδευτικοί (πάνω από 2000 λιγότεροι από πέρυσι). Πέρα από το ότι η τάση είναι πτωτική μπορεί να γίνει και μια σύγκριση με τις εκλογές του 2019 προ κορονοϊού όταν η συμμετοχή ανέρχονταν σε 23.660 εκπαιδευτικούς. Η συμμετοχή έπεσε πάνω 30%. Συμμετείχε δηλαδή κάτω από το 40% του κλάδου.

Αιτίες για την αποχή μπορούν να αναφερθούν πολλές. Το βασικό είναι πως ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του κλάδου, δε θεωρεί σημαντική την ύπαρξη και λειτουργία του συνδικάτου στο χώρο εργασίας του. Η συνταξιοδότηση των παλιότερων συναδέλφων και η είσοδος στον κλάδο νεότερων (είτε ως νεοδιόριστων είτε ως αναπληρωτών/τριών) είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη. Οι νέοι συνάδελφοι και οι νέες συναδέλφισσες δεν αντιλαμβάνονται απαραίτητα την αξία των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το συνδικάτο αποδείξει με τη λειτουργία του ότι μπορεί να βελτιώσει την εργασιακή τους πραγματικότητα.

Όμως και οι παλιότεροι/ες εκπαιδευτικοί απέχουν σε μεγάλο βαθμό. Οι ήττες που έχουν συσσωρευτεί, με τελευταία την υποχώρηση της ΟΛΜΕ στη μάχη της αυτοαξιολόγησης αλλά και η αδράνεια της, λόγω της στάσης της πλειοψηφίας στο ΔΣ της, οδηγεί ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου στο συμπέρασμα ότι δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από το συνδικάτο.

Το πελατειακό σύστημα που είχε δημιουργηθεί από τις κυρίαρχες παρατάξεις μέσα από την λειτουργία των αιρετών, παρότι αντικειμενικά υπονόμευε τη συλλογική λειτουργία του κλάδου και το συνδικαλισμό, στήριζε παράλληλα μια εκλογοκεντρική λειτουργία του συνδικάτου. Αυτό συνέβαινε γιατί, οι κυρίαρχες τότε παρατάξεις εξασφάλιζαν την κυριαρχία τους στα συνδικαλιστικά όργανα μέσα από την εξαργύρωση της λειτουργίας εξυπηρετήσεων με κέντρο τους/τις αιρετούς. Απ’ ότι φάνηκε και από το αποτέλεσμα των τελευταίων ηλεκτρονικών εκλογών για τα υπηρεσιακά συμβούλια,ακόμα και το πελατειακό σύστημα δείχνει να έχει πρόβλημα μια που οι ψήφοι των παρατάξεων ΔΑΚΕ, ΠΕΚ, ΣΥΝΕΚ στις ηλεκτρονικές εκλογές παρουσιάζουν μεγάλη πτώση σε σχέση με τις αντίστοιχες ψήφους τους στις δια ζώσης εκλογές του παρελθόντος. Αυτό μπορεί να προέρχεται σε ένα βαθμό λόγω της ξεκάθαρης εναντίωσης της Αριστεράς του κλάδου απέναντι στις ηλεκτρονικές εκλογές ή και από την γενικότερη ανησυχία για το τι σημαίνει η ηλεκτρονική κάλπη για τα προσωπικά δεδομένα και την αξιοπιστία των εκλογών, αλλά ένα μεγάλο τμήμα του κλάδου φαίνεται να κατανοεί τον πολύ περιορισμένο ρόλο των αιρετών στα νέα υπηρεσιακά συμβούλια όπου η διοίκηση είναι αυτή που παίζει τον αποφασιστικό ρόλο. Ακόμα λοιπόν και αυτή η πελατειακή λειτουργία δεν μπορεί να στηρίξει την συμμετοχή έστω και μόνο στις εκλογές του συνδικάτου.

Η κατάργηση της συνδικαλιστικής άδειας που έδινε τη δυνατότητα στον κλάδο να αφιερώσει μια μέρα στο συνδικάτο παρακολουθώντας, έστω και όχι ολόκληρη, τη γενική συνέλευση και να συμμετάσχει χωρίς άγχος στις εκλογικές διαδικασίες είναι ένας επιπλέον λόγος. Η υπουργός παιδείας γνώριζε ότι η παρουσία δύο διαδοχικά απογεύματα, στη γενική συνέλευση το πρώτο και στις εκλογές το δεύτερο, μετά από ένα πολύωρο μάθημα, δεν θα είναι κάτι που μπορεί να υποστηριχτεί εύκολα από την πλειοψηφία του κλάδου. Και βέβαια είχε δίκαιο, μια που οι γενικές συνελεύσεις που απολογίζουν τη δράση του συνδικάτου έχουν φτάσει, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, να είναι το πολύ διευρυμένα ΔΣ και η συμμετοχή στις εκλογές των ΕΛΜΕ να έχει πάρει την κατιούσα.

Το αδυνάτισμα της δύναμης των ΕΛΜΕ και συνακόλουθα της ΟΛΜΕ φαίνεται και από τη συμμετοχή στη ζωή του συνδικάτου, μια που είναι λίγες οι ΕΛΜΕ οι οποίες κατά τη διάρκεια της χρονιάς διεξάγουν μαζικές γενικές συνελεύσεις και έχουν συμμετοχή στις δράσεις που οργανώνουν (στάσεις εργασίας, παραστάσεις διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις κτλ.). Αυτό συμβαίνει σε όσες ΕΛΜΕ προσπαθούν να δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα των εκπαιδευτικών, επιχειρούν να καλύπτουν τα κενά που αφήνει η απόσυρση της ΟΛΜΕ από τις μάχες (όπως έγινε με την προκήρυξη της απεργίας αποχής ενάντια στην αυτοαξιολόγηση από μια σειρά ΕΛΜΕ και το συντονισμό ενάντια στις ηλεκτρονικές εκλογές), κάνουν συστηματικές περιοδείες στα σχολεία, και επιχειρούν να κινούνται όσο το δυνατόν πιο ενωτικά με άλλους φορείς της εκπαίδευσης (άλλες ΕΛΜΕ, διδασκαλικούς συλλόγους, συλλόγους γονέων, πανεπιστημιακούς, μαθητικό και φοιτητικό κίνημα).

Η κυβέρνηση, με το νόμο Χατζηδάκη, αλλά και με πειθαρχικές διώξεις, επιχειρεί να καταστήσει διακοσμητικό το ρόλο των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ, βρίσκοντας βέβαια πρόθυμους συμπαραστάτες στις παρατάξεις της ΔΑΚΕ, ΠΕΚ, ΣΥΝΕΚ. Φαίνεται ότι σε ένα βαθμό η πολιτική της φέρνει αποτελέσματα. Το να χαραχτεί ένας δρόμος εξόδου από την κρίση που εμφανίζει το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα καθήκον που πέφτει στους ώμους της εκπαιδευτικής Αριστεράς.

Η εκλογική δύναμη των παρατάξεων

Θα περίμενε ίσως κάποιος,  ότι η φθορά της ΝΔ θα μετατραπεί σε κάποια μεγάλη φθορά της ΔΑΚΕ. Σε σχέση με πέρυσι όμως, η ΔΑΚΕ διατηρεί  τη δύναμή της σε απόλυτο αριθμό ψήφων (+2% σε ποσοστά) . Η μείωσή της σε σχέση με τις εκλογές προ κορονοϊού βέβαια είναι γύρω στο 45% της τότε δύναμής της, κάτι που δείχνει ότι η φθορά είναι υπαρκτή.  Παρ’ όλ’ αυτά η διατήρηση της δύναμής της σε σχέση με την περσινή χρονιά που εκφράζεται και σε άνοδο εδρών (+8 σε σχέση με πέρυσι)  δείχνει ότι δεν αρκεί το συνολικό πολιτικό κλίμα για να ανατραπεί ο συσχετισμός. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η ΔΑΚΕ οχυρώνεται πίσω από την ταμπέλα του ανεξάρτητου συνδικαλισμού, ως άμυνα στη εξ αριστερών κριτική και εξασφαλίζοντας έτσι στους ψηφοφόρους της ένα επιχείρημα (όσο έωλο και να είναι) που τους διευκολύνει να κρατούν τη συγκεκριμένη στάση αν και ως κλάδος βλαπτόμαστε συνολικά από την πολιτική του υπουργείου.

Η πτώση κατά περίπου 500 των ψήφων των ΣΥΝΕΚ με 1% πτώση πανελλαδικά και -4 έδρες δείχνει ότι δεν αρκεί για μια παράταξη, να είναι το κόμμα στο οποίο αναφέρεται, αντιπολίτευση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Πέρα από την ανεπαρκή (για να το πούμε κομψά) αντιπολίτευση που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΣΥΝΕΚ έχουν ταυτιστεί με τις επιλογές της ΝΔ σε επίπεδο ΕΛΜΕ και κυρίως ΟΛΜΕ. Αυτό σημαίνει ότι δεν καρπώνονται τη φθορά της ΔΑΚΕ και χάνουν μάλιστα και σε επιρροή.

Σε ότι αφορά το ΠΑΜΕ, εμφανίζει και αυτό πτώση κατά 300 περίπου ψήφους σε σχέση με πέρυσι (+0,5% και +5 έδρες). Σταθεροποιεί, σε ένα βαθμό, τα σημαντικά κέρδη που είχε εμφανίσει την περσινή χρονιά. Είναι σε τροχιά ανόδου, αλλά το ζητούμενο πάντα είναι αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιουργεί η άνοδός του στον κόσμο που το ψηφίζει. Στις ΕΛΜΕ όπου κάτι τέτοιο δε συνέβη, η επιρροή του μειώθηκε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Οι Παρεμβάσεις χτυπιούνται και αυτές από την αποχή. Χάνουν περίπου 500 ψήφους από πέρυσι, αν και μένουν σταθερές σε ποσοστό και +1 έδρα. Είναι προφανές ότι η απομάκρυνση του κόσμου από το συνδικαλιστικό κίνημα χτυπάει και την Αριστερά γιατί χρεώνεται και αυτή την αδυναμία των συνδικάτων της εκπαίδευσης να ανατρέψουν την κυβερνητική επίθεση. Σε μια δύσκολη χρονιά πάντως οι Παρεμβάσεις κατόρθωσαν και κράτησαν τη δύναμή τους και κατοχύρωσαν κέρδη κυρίως στις ΕΛΜΕ που μπόρεσαν και κράτησαν ζωντανή τη μάχη ενάντια στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, στις αυθαιρεσίες της διοίκησης ή τους μέντορες και συντονιστές. Όπου δε μπόρεσε να εξασφαλιστεί μια τέτοια πορεία χτυπήθηκαν και αυτές από το κύμα της αποχής και της απόσυρσης.

Στους 300 ψήφους είναι και η πτώση της ΠΕΚ (-1% και -4 έδρες). Το σκάνδαλο Καϊλή πιθανώς έκανε ζημιά στην παράταξη του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ αν και το πρόβλημα έχει κυρίως να κάνει με την ταύτιση με την πολιτική της ΔΑΚΕ σε επίπεδο ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ. Όπως έδειξε και η πρόσφατη πολιτική ιστορία, στις κυβερνήσεις συνεργασίας τη μεγαλύτερη ζημιά την παθαίνουν τα μικρότερα κόμματα. Φαίνεται ότι το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο παρατάξεων. Η σύμπλευση ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ στο συνδικάτο των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κάνει ζημιά κυρίως στις δύο μικρότερες παρατάξεις, οι οποίες χτίζοντας με την πολιτική τους γέφυρες με την πολιτική και πρακτική της ΔΑΚΕ αφήνουν ευάλωτο τον κόσμο τους στις πιέσεις και τις υποσχέσεις της δεξιάς που αναπληρώνει έτσι τις απώλειές της.

Απώλειες (-1%) παρουσιάζουν και οι μικρότερες παρατάξεις της εκπαιδευτικής Αριστεράς  (-4 έδρες) ενώ διάφορα άλλα σχήματα διατηρούν ποσοστιαία σταθερές τις δυνάμεις τους αν και πέφτουν λίγο σε ψήφους.

Από εδώ και εμπρός

Η ανάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι το ζητούμενο για το επόμενο διάστημα. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να σταματήσουν την υποχώρηση και να ξαναγυρίσουν στα συνδικάτα. Βραχυπρόθεσμα, οι δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος θα αναπτυχθούν μέσα σε μια προεκλογική περίοδο. Η πολιτική συζήτηση που θα αναπτυχθεί και στους χώρους της εκπαίδευσης θα έχει κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Η εργατική τάξη θα τραβηχτεί στον πολιτικό στίβο και αυτό θα καθορίσει το συνολικό κλίμα που θα επικρατήσει και στα σχολεία. Επειδή οι εκπαιδευτικοί είναι συνολικότερα εργαζόμενοι με προβλήματα μέσα αλλά και έξω από το χώρο εργασίας τους, είναι σημαντικό από τη μια το συνδικαλιστικό κίνημα και από την άλλη η εκπαιδευτική Αριστερά, να μιλήσει για τη γενικότερη κατάσταση, αλλά και ταυτόχρονα να γίνουν οι συνδέσεις που θα εξηγούν πως εκφράζεται η πολιτική της ΝΔ στο χώρο της εκπαίδευσης.

Ταυτόχρονα και επειδή οι επιθέσεις της κυβέρνησης δε σταματούν, παρότι είμαστε μέσα σε προεκλογική περίοδο (προγραμματίζονται 30 νέα νομοσχέδια και ένα εξ’ αυτών αφορά την παιδεία),  τα ζητήματα των αυξήσεων στους μισθούς, της άρνησης αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών αλλά και της ανάγκης για μαζικούς διορισμούς πρέπει να τεθούν στην κορυφή της ατζέντας. Είναι ευκαιρία να αναδειχτούν τα παραπάνω σε μια περίοδο που η κυβέρνηση θα είναι πιο ευάλωτη λόγω επικείμενων εκλογών τόσο γιατί μπορεί να επιτευχθούν άμεσα κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες νίκες, όσο και για να κινητοποιηθεί ένας κόσμος γύρω από τα παραπάνω προβλήματα και έτσι να δεχτεί πίεση για να τα ικανοποιήσει η οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση. Το παράδειγμα της ΕΡΤ και των εργαζόμενων σε διαθεσιμότητα είναι ενδεικτικό σε σχέση με το ερώτημα «ποιες προσδοκίες, ποιων εργαζομένων ικανοποιήθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Η απάντηση είναι «αυτών που δεν μπορούσαν να μην ικανοποιηθούν» λόγω βέβαια του ότι οι αγώνες τους είχαν γίνει κεντρικοί στην κοινωνία.

Το ζήτημα των νέων συναδέλφων, είτε νεοδιόριστων, είτε αναπληρωτών/τριών, είναι κεντρικό στην προσπάθεια ανάταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η προσπάθεια να εμπλακούν στην λειτουργία των ΕΛΜΕ είναι βασική για την εξέλιξη των συνδικάτων. Οι νεότεροι συνάδελφοι και νεότερες συναδέλφισσες πρέπει σταδιακά να πάρουν επάνω τους τη λειτουργία των συνδικάτων και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα δουν ως αυτό που κατ’ αρχήν είναι. Εργαλείο μαζικής διεκδίκησης και υπεράσπισης μιας αξιοπρεπούς εργασιακής καθημερινότητας. Για να εμπλακούν όμως χρειάζεται μια συστηματική προσπάθεια από τη μεριά των συνδικάτων που να στοχεύει και στην δημιουργία ειδικών ομάδων στις οποίες να συμμετάσχουν νεοδιόριστοι/ες και αναπληρωτές/τριες, που να ασχολούνται ειδικά με το ζήτημα της ένταξής των νέων συναδέλφων στις ΕΛΜΕ. Γι’ αυτό η κινητοποίηση στις 13/1 ενάντια στην ατομική αξιολόγηση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών έχει ειδική σημασία. Το να μην επιτραπεί να χρησιμοποιηθούν οι νεοδιόριστοι/ες  συνάδελφοι/ισσες για να ξεκινήσει η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι απολύτως κρίσιμο. Αν αξιολογηθούν, θα γίνει ένα σοβαρό βήμα προς την εφαρμογή της ατομικής αξιολόγησης, μια που θα υπάρξει ένα τμήμα του κλάδου που έχοντας αξιολογηθεί θα είναι αδιάφορο σε κάθε προσπάθεια ανατροπής της αξιολόγησης. Θα υπάρξει άλλη μια διάσπαση στον κλάδο η οποία, προερχόμενη μέσα από μια σοβαρή ήττα, θα υπονομεύει κάθε συλλογική διεκδίκηση.

Μεσοπρόθεσμα βέβαια, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να επιτύχουν κάποιες μεγάλες νίκες. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει σοβαρά οργανωμένους αγώνες με διάρκεια. Τα παραδείγματα από το εξωτερικό (ΗΠΑ, Ουγγαρία, Βρεττανία) δείχνουν ότι χρειάζεται μακρόχρονη προετοιμασία μηνών, συμμετοχή του κλάδου στην προετοιμασία της απεργίας μέσα από περιοδείες και γενικές συνελεύσεις όπου παίρνονται οι βασικές αποφάσεις, οργάνωση συμμαχιών (γονείς, μαθητές, φοιτητές, πανεπιστημιακοί) αλλά και δημιουργία όρων για να αντιμετωπιστεί η οικονομική αιμορραγία, δηλαδή συγκρότηση απεργιακών ταμείων. Το συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται μια ηγεσία που θα είναι αποφασισμένη να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Το ζήτημα της ανάταξης των συνδικάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος θα είναι το κεντρικό ζήτημα της επόμενης περιόδου. Για να μπορέσει ο κόσμος της εργασίας να απαντήσει στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης και τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές των κυβερνήσεων της, χρειάζεται αναγεννημένα συνδικάτα που θα ξαναχτιστούν μέσα από την προσπάθεια ανάπτυξης νικηφόρων αγώνων. Η ενότητα και η κοινή δράση της εκπαιδευτικής Αριστεράς είναι ο απαραίτητος καταλύτης σε μια τέτοια προσπάθεια.

Β ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΣΤΑ Δ.Σ. ΟΛΜΕ ΔΟΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΚΡΗ

Μαζικές Κινητοποιήσεις των Συλλόγων και των ΕΛΜΕ, των ΔΟΕ και ΟΛΜΕ για τη μονιμοποίηση των νεοδιόριστων και της σύνδεσης της με την αξιολόγηση, πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή 13/1 σε όλη τη χώρα.  Στην Αττική η μαζική και μαχητική Πανεκπαιδευτική Κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε στο ΥΠΑΙΘ όπου και έγινε συνάντηση των ΔΣ ΔΟΕ-ΟΛΜΕ με την υφυπουργό παιδείας Ζ. Μακρή.
Από την πρώτη στιγμή η υφυπουργός έκανε καθαρό ότι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, η υπουργός Ν. Κεραμέως και η κυβέρνηση έχει πάρει τις αποφάσεις της τις οποίες και ανέλαβε να μεταφέρει και δεν είχε να συζητήσει ούτε να διαπραγματευτεί τίποτα.
Σχετικά με:
-τη μονιμοποίηση των νεοδιόριστων
Έκανε σαφές ότι αποτελεί πολιτική απόφαση να μην προχωρήσει η μονιμοποίηση των νεοδιόριστων αν δεν πραγματοποιηθεί η αξιολόγησή τους. Με κυνισμό αποδέχτηκε ότι δεν είναι θέμα τεχνικό και νομικό, αυτά θα αντιμετωπίζονταν με απλές τροπολογίες. Έμμεσα παραδέχτηκε ότι η κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ χρησιμοποιεί τους νεοδιόριστους ως όχημα για να περπατήσει συνολικά στον κλάδο η αξιολόγηση, μια και είναι φανερό ότι δεν είναι αποδεκτή από τους εκπαιδευτικούς και μόνο κάτω από καθεστώς εκβιασμών και απειλών ελπίζει η ηγεσία του υπουργείου ότι θα την περάσει.
Στα επανειλημμένα ζητήματα που της τέθηκαν ότι τους κρατά όμηρους, ότι τους χρησιμοποιεί κλπ, επαναλάμβανε κυνικά ότι αποτελεί πολιτική απόφαση. Παραδέχτηκε ότι αυτή η απόφαση έχει εξοργίσει τις/τους νεοδιόριστες/ους και ότι της προκαλεί έκπληξη το κλίμα που αντιμετωπίζει στις περιοδείες της γιατί υπέθετε ότι θα ήταν ευχαριστημένοι με τον διορισμό τους!
Είναι φανερό ότι η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘ και η κυβέρνηση χρησιμοποιεί με πρωτοφανή αναλγησία τις/τους νεοδιόριστους. Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να τους κρατήσει όμηρους για όσο διάστημα εκτιμήσει ότι διευκολύνονται οι πολιτικές επιδιώξεις του υπουργείου, όποιες κι αν είναι αυτές κάθε φορά.
-τη διετή παραμονή στον τόπο διορισμού
Ακριβώς τον ίδιο κυνισμό και αναλγησία επέδειξε η υφυπουργός κατ’ εντολή της Κεραμέως (όπως μονότονα επαναλάμβανε) και για τη διετή παραμονή στον τόπο διορισμού. Απαξίωσε να συζητήσει τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται. Επανέλαβε ότι αποτελεί οριζόντια κυβερνητική γραμμή για όλους τους χώρους του δημοσίου η διετής παραμονή και δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε να εξαιρεθούν οι εκπαιδευτικοί. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ας πρόσεχαν…
-τους διορισμούς, το νέο σύστημα πρόσληψης και ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ
Ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει κυβερνητική απόφαση ούτε αν θα γίνουν διορισμοί στην εκπαίδευση ούτε πόσοι θα γίνουν.  Δήλωσε ότι δεν έχει καταγραφεί συγκεκριμένο κονδύλι στον προϋπολογισμό για προσλήψεις εκπαιδευτικών και ξεκαθάρισε ότι είναι ζήτημα ενδοκυβερνητικών διαπραγματεύσεων (ποιο υπουργείο θα εξασφαλίσει διορισμούς και πόσους) πάντα στα πλαίσια της πειθαρχίας στους οικονομικούς περιορισμούς.
Σχετικά με το νέο σύστημα προσλήψεων δήλωσε ανερυθρίαστα ότι γίνονται συζητήσεις (με οποιονδήποτε άλλον εκτός των εκπαιδευτικών συνδικάτων), ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και όταν ολοκληρωθούν θα ανακοινωθεί το νέο σύστημα ενώ δεν αρνήθηκε ότι ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ είναι ανάμεσα στα σχέδια που επεξεργάζεται το ΥΠΑΙΘ. Με τον τρόπο αυτό έκανε φανερό ότι το ΥΠΑΙΘ θα αιφνιδιάσει και ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ στο πλευρό του προσοντολόγιου του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί φανερό πόθο του ΥΠΑΙΘ, της Ν. Κεραμέως και της κυβέρνησης της ΝΔ!
- την αξιολόγηση
Δήλωσε ότι το σύστημα είναι στην αρχή του και θεωρεί ότι και μόνο η συμμετοχή στην αξιολόγηση με όποιον τρόπο, ευνοεί την κουλτούρα αξιολόγησης που είναι κεντρικός στόχος του υπουργείου. Όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν με τον καιρό και αδυναμίες στην εφαρμογή της νομοθεσίας θα διορθωθούν.
Να σηκώσουμε το γάντι της αντιπαράθεσης με το Υπουργείο! Να μην περάσει ο εκβιασμός!
Το Υπουργείο έδειξε τις προθέσεις του και τις επιδιώξεις του. Εγκαθιδρύει, εντείνει, γενικεύει για ολόκληρο τον εργασιακό βίο το καθεστώς της εργασιακής ανασφάλειας κι αστάθειας. Ατελείωτο κυνήγι μορίων, μετρήσιμων προσόντων και διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, αξιολόγηση, επιμορφώσεις, σεμινάρια, αφόρητη υπερεργασία στην αρχή για μια θέση ελαστικά εργαζόμενου αναπληρωτή, για μια θέση δόκιμου διορισμένου, για παραμονή στην εργασία… Η αξιολόγηση και ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ βασικές προϋποθέσεις σε αυτό το ατέλειωτο κυνήγι που οδηγεί στην εργασιακή εξουθένωση και που στόχο έχει στην πλήρη υποταγή του εκπαιδευτικού στο σχολείο της αγοράς, του ανταγωνισμού, της κατηγοριοποίησης, της δεξιότητας, της άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης, του αυταρχισμού - διοικητισμού και της αντιδημοκρατικής λειτουργίας, της διάλυσης του όποιου δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα έχει απομείνει.
Η κυβέρνηση οξύνει την επίθεση προσπαθώντας να εμπεδωθούν όλες οι αναδιαρθρώσεις και να «κλείσουν» όλες οι εκκρεμότητες. Δίνει εγγυήσεις στα μεγάλα αφεντικά της, το κεφάλαιο και τους ολιγάρχες, ότι μπορεί να επιβληθεί η αντιλαϊκή πολιτική της στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Και το πραγματοποιεί με τη συναίνεση και τη σύμπραξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζει τις κεντρικές πολιτικές επιλογές, με κριτική μόνο στα σημεία και στα επιμέρους.
Στην εποχή των τεράτων, μόνη αντιπολίτευση είναι οι αγώνες μας!
Είναι σειρά του εκπαιδευτικού κινήματος, των σωματείων και των συνδικάτων να σηκώσουν το γάντι της αντιπαράθεσης με το υπουργείο και την κυβέρνηση με πανεργατικό και πανεκπαιδευτικό απεργιακό και κινηματικό σχεδιασμό. Χωρίς αναβολή των αγώνων για μετά τις εκλογές, χωρίς αναμονή και χωρίς αυταπάτες. Τώρα χρειάζεται να ξεδιπλωθεί πολύμορφος πανεργατικός και πανεκπαιδευτικός απεργιακός αγώνας για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και το μέλλον της εργαζόμενης πλειοψηφίας, των εκπαιδευτικών, της νεολαίας.
Το επόμενο διάστημα προτείνουμε:
Να πραγματοποιηθεί το τελευταίο δεκαήμερο του Ιανουαρίου γύρος Γενικών Συνελεύσεων σε Α’ βάθμια και Β’ βάθμια εκπαίδευση και ολομέλεια προέδρων που θα αποφασίσουν τον αγωνιστικό σχεδιασμό με πρόταση για πανεργατική και πανεκπαιδευτική 24ωρη απεργία 10 Φλεβάρη για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, μπλόκο στην ακρίβεια και τις αυξήσεις στην ενέργεια, για τα ζητήματα των μονιμοποιήσεων των νεοδιόριστων, της εναντίωσης στην αξιολόγηση, τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και το προσοντολόγιο, για μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών αποκλειστικά με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία, για τη μείωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών νηπιαγωγείων και ολιγοθέσιων δημοτικών σχολείων, για τα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα, με νέο γύρο ΓΣ για κλιμάκωση με νέο απεργιακό βήμα που θα συνοδεύεται με πολύμορφες δράσεις με αποκλεισμούς των διευθύνσεων, κινητοποιήσεις, καταλήψεις.

Γ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ 24ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ Δ.Δ.Ε. Α ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΙΣ 14:00

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ 

Χτες, Τρίτη 13/12/22, πραγματοποιήθηκε συνάντηση της Γ' ΕΛΜΕ Αθήνας και εκπροσώπων της ΟΛΜΕ με τον Διευθυντή της Δ.Δ.Ε. Α' Αθήνας. Το θέμα που συζητήθηκε ήταν η δίωξη τριών συναδελφισσών του 4^ου Γ.Ε.Λ. Γαλατσίου, μέλη του σωματείου, με την κατηγορία της παράβασης υπαλληλικού καθήκοντος.

Οι συγκεκριμένες συναδέλφισσες, απείχαν από τις αρμοδιότητες που συνοδεύουν τις τοποθετήσεις τους σε Μέντορες/Συντονιστές ασκώντας το νόμιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας που είχε κηρύξει η Γ' ΕΛΜΕ.

Ο Διευθυντής της Δ.Δ.Ε. Α' Αθήνας, Νικολόπουλος Αθανάσιος, δυστυχώς συνέχισε τον αντιδημοκρατικό και αυταρχικό του κατήφορο αρνούμενος να σταματήσει τη δίωξη.

Οι εκπρόσωποι του σωματείου και της ΟΛΜΕ του ξεκαθάρισαν ότι δεν προβλέπεται από πουθενά το δικαίωμά του να κρίνει τη νομιμότητα ή μη μιας απεργίας. Απάντησε χαρακτηριστικά ότι είναι «ατομική μου ευθύνη και ατομική μου επιλογή», ενώ επικαλέστηκε και τον απεργοκτόνο νόμο Χατζηδάκη.

Πρόκειται για ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης όσων αγωνίζονται και βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το δικαίωμα της απεργίας, το ίδιο το δικαίωμα των πρωτοβάθμιων σωματείων να την κηρύσσουν.

Η Γ' ΕΛΜΕ Αθήνας καλεί τους συναδέλφους και τα σωματεία της Α' Αθήνας σε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας αύριο Πέμπτη 15/12/22 ημέρα 24ωρης απεργίας της ΟΛΜΕ, στις 14:00 στα γραφεία της Δ.Δ.Ε. Α' Αθήνας, Χίου 16-18, με σκοπό να υπερασπιστούμε τις συναδέλφισσες και το δικαίωμα στην απεργία.

Μέχρι τώρα ψηφίσματα συμπαράστασης έχουν στείλει:

Δευτεροβάθμια:

ΕΛΜΕ Φωκίδας, ΕΛΜΕ Λήμνου, ΕΛΜΕ Πειραιά, Α' ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, Γ' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Ζ' ΕΛΜΕ Αθήνας, ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς-Ιθάκης, ΕΛΜΕ Ρεθύμνου, Β' ΕΛΜΕ Αθήνας, Ε' ΕΛΜΕ Αθήνας, Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Στ' ΕΛΜΕ Αθήνας

Πρωτοβάθμια:

Α' Σύλλογος Αθηνών, Σύλλογος «Ο Παρθενώνας», Σύλλογος Χαϊδαρίου, Σύλλογος «Ρόζα Ιμβριώτη», ΣΕΠΕ Αριστοτέλης.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΔΙΩΞΗ